De liefde komt van binnen, maar wil naar buiten geleefd worden.
Dat is nog even een zin waar je over na moet denken. Gisteren in de meditatie werd deze aan mij doorgegeven. Wat houdt het in?
Als mens voelen we ons soms eenzaam, niet geliefd, soms verwaarloosd. De eerste impuls is dat we naar iemand toe gaan, die dat voor ons kan fixen, zodat we onszelf beter gaan voelen.
De laatste jaren heb ik echter mogen ervaren, dat we het in onszelf mogen zoeken. Er waren momenten dat ik me werkelijk slecht voelde, maar met mijn gevoel (bijna) nergens heen kon. Ik moest het bij mezelf zoeken. Het universum had me geïsoleerd. Ik moest naar mezelf kijken.
En ja in het begin is het kl..te en weet je niet waar je het zoeken moet. Maar nu, vele jaren later, is het een verademing. Ik weet nu dat als ik tegen mezelf aanloop, dat ik met mezelf in gesprek mag. Niemand kent mijzelf zo goed als ik zelf.
Denk aan:
- Wat doet me pijn;
- Wat maakt me verdrietig;
- Waarom voel ik me alleen;
- Waar mag ik mezelf meer liefhebben;
- Waar ben ik te streng voor mezelf;
- Waar sta ik niet in mijn kracht;
- Doe ik wel waar ik blij van word;
- Waar spreek ik mijn gevoel niet uit;
Ik doorvoel wat ik voel en daarna ontstaat er ruimte en voel ik me vredig. Dat wat er speelde, verdwijnt. Er verschijnen inzichten. Ik krijg helder waar ik niet mijn eigen waarheid leef.
Ik weet nu dat de liefde, de warmte in mezelf zit.
Ik weet nu ook dat ik het probleem voor de ander niet kan fixen.
Iedereen moet door zijn/haar eigen stuk heen. Al doe je nog zo je uiterste best. Je kunt nooit een leegte bij de ander wegnemen.
De liefde komt van binnen, maar wil naar buiten geleefd worden. Ik hoef niet aan de verwachting van de ander te voldoen. Ik hoef niets te doen of op te lossen.
Ik hoef er alleen maar te zijn. De liefde die ik voel, wordt gevoeld. De rust die ik voel, wordt gevoeld. Zo wil het naar buiten geleefd worden. Het is als een glas met bruisend water dat overloopt.
Liefs,
Judith


